Klimas, Alexandra

Nederland, 1970

Schilderkunst

De onderwerpen van Alexandra Klimas zijn op het oog tastbaar en zouden, als het geen schilderijen waren, zelfs hoorbaar zijn. Haar modellen zijn boerderijdieren met de zwartbonte koeien als favoriet. Elk dier wordt een indringend intiem portret. Ze schildert deze dieren met een reden. Huisdieren worden vertroeteld en geadoreerd, maar dieren voor de vleesindustrie worden aan onze ogen onttrokken. Deze groep ‘vergeten’ dieren wil ze graag onder de aandacht brengen. Wordt onze kijk op deze dieren dan anders? Dat vraagstuk onderzoekt ze.

Alexandra Klimas heeft al jaren twijfels over het functioneren van onze samenleving. Over ons consumptiepatroon, de overvloed, de overproductie en de manier waarop we met dieren omgaan. En over het transport, de megastallen, de manier waarop we dieren behandelen tijdens hun leven en hoe we hun leven beëindigen. Ze bezoekt dan ook alleen boeren die hun dieren goed verzorgen en bij wie het dierenwelzijn vooropstaat.

Alexandra schildert waar haar hart naar uitgaat. Realistisch, bijna levensecht. Haar modellen hebben namen en dwingen je als kijker tot een intieme relatie. En dat is precies haar doel. “Ik ben geen activist”, zegt ze er zelf over, “Ik ben kunstenaar en ik maak kunstwerken. Kunst moet mensen raken en laten nadenken. Ik wil daarbij niet choqueren. Ik ben al blij als mensen zich meer verbonden voelen met deze groep ‘vergeten’ dieren. Al schetsend op de boerderij leer ik ze persoonlijk kennen. Ook hun verschillende karakters. Ik probeer elk dier zo levensecht mogelijk te schilderen en het eigen karakter en emotie goed weer te geven.”